Το κάθε ζευγάρι διαμορφώνει, όπως είναι φυσικό, το ιδιαίτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο θα αναθρέψει τα παιδιά του. Και κάθε οικογένεια έχει δικό της – διαρκώς εξελισσόμενο – «μικροκλίμα», δηλαδή πράγματα που θεωρεί σημαντικά και επιμένει, και άλλα, τα οποία παραβλέπει πιο εύκολα. Είναι βέβαιο πάντως, ότι τα μικρά παιδιά μεγαλώνουν σωστότερα μέσα σε οργανωμένα περιβάλλοντα, που ορίζουν το «πεδίο δράσης» τους.
Με την έννοια της οργανωμένης ρουτίνας, δεν εννοούμε παιδιά-ρομποτάκια, τα οποία στερούνται πρωτοβουλίας και αυτενέργειας από αυταρχικούς και επικριτικούς γονείς. Ούτε για προγράμματα με ακρίβεια δευτερολέπτου, τα οποία θυμίζουν στρατώνα ή ίδρυμα. Η ρουτίνα σε ένα σπίτι είναι ένα επαναλαμβανόμενο πρόγραμμα, το οποίο δημιουργεί στα παιδιά μία αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας. Αυτό που εννοούσαν παλιά όταν έλεγαν «να έχει το παιδί τη σειρά του».
Η ρουτίνα στις βασικές λειτουργίες (ύπνος, φαγητό, παιχνίδι) βοηθά το μικρό παιδί να αποκτήσει κάποιες «σταθερές» μέσα στη μέρα του και να χτίσει γύρω από αυτές τις υπόλοιπες δραστηριότητές του. Σταθερές ώρες φαγητού, παιχνιδιού και ύπνου, βοηθούν τα παιδιά να απολαύσουν τη μέρα τους. Να διαχωρίζουν τις διάφορες φάσεις της ημέρας και τα διαφορετικά περιβάλλοντα και να μην εξαντλούνται. Έτσι, η βόλτα όταν το παιδί είναι ήρεμο αποκτά άλλη διάσταση, το ευεργετεί και ψυχικά. Το ίδιο και το παιχνίδι ή η προετοιμασία για τον βραδινό ύπνο. Για τα μικρά παιδιά είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν τι θα κάνουν, διαφορετικά τους δημιουργείται ανασφάλεια. Ένα μικρό παιδί όταν πεινάει, πρέπει να φάει, διαφορετικά γίνεται γκρινιάρικο ή ευερέθιστο και δεν απολαμβάνει τίποτα ούτε μαθαίνει εύκολα. Το ίδιο και με τον ύπνο. Και με τη σειρά της η αίσθηση ασφάλειας βοηθά το παιδί να αναπτυχθεί και να ξεδιπλώσει σιγά σιγά τις δεξιότητές του.
Επίσης, με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά είναι καλύτερα προετοιμασμένα για το σχολείο. Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι μόλις ξεκινήσει η προσχολική αγωγή, το παιδί κουράζεται και όλα ρυθμίζονται. Συμβαίνει κι αυτό, αλλά είναι σημαντικό να προϋπάρχει το πρόγραμμα και να ενσωματώνεται το σχολείο σ’ αυτό. Άλλωστε δεν είναι μόνο ο ύπνος που χρειάζεται να μπει σε σειρά. Όταν το παιδί αρχίσει το κανονικό σχολείο, το πρόγραμμα είναι απαραίτητο από πολλές απόψεις.
Οι ρουτίνες μπορούν να γίνουν συγχρόνως ευχάριστες διαδικασίες όταν οι γονείς επιλέξουν να τις υλοποιούν αλληλεπιδραστικά με τα παιδιά τους. Δηλαδή, ένα παιδί τριών ετών μπορεί να βοηθήσει στην προετοιμασία του φαγητού, κάνοντας με επίβλεψη απλά πράγματα που το ευχαριστούν, π.χ να διαλέξει μία μεγάλη ντομάτα, να ανακατέψει κάτι, κλπ. Το βλέπει σαν «χειροτεχνία» και αυτή η εμπλοκή του στην παρασκευή του γεύματος είναι ένας τρόπος να φάει μετά το φαγητό, ειδικά αν παραδοσιακά αυτό ανήκει στα δύσκολα, π.χ λαχανικά, όσπρια ή ψάρια. Το ίδιο και η προετοιμασία για τον ύπνο μπορεί να περιλαμβάνει ένα απλό τελετουργικό, π.χ μπάνιο, ανάγνωση βιβλίου ή κουβεντούλα λίγο πριν τον ύπνο. Προσοχή όμως, πάντα όσα γίνονται πρέπει να είναι ευχάριστα και εύκολα για τους γονείς, ώστε να τα υποστηρίζουν με αγάπη όχι να καταντούν υποχρέωση μετά από λίγο. Συνεπώς δεν χρειάζονται υπερβολές ούτε γονείς – υπερήρωες.