Από τα πιο δυσάρεστα και συνταρακτικά γεγονότα για έναν άνθρωπο είναι να συμβεί θάνατος ή σοβαρό ατύχημα στην οικογένεια, πόσο μάλλον για έναν έφηβο. Ένα τέτοιο γεγονός διαταράσσει την αίσθηση ισορροπίας και ασφάλειας. Είναι λογικό για σας τα παιδιά, να νιώσετε ότι χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια σας, αφού υπάρχει γενικά η τάση σε όλους μας να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε και είναι σημαντικοί για μας δεν θα πάθουν ποτέ τίποτα. Όμως είναι μέσα στη ροή τη ζωής να συμβαίνουν δυσάρεστες ανατροπές, δυστυχώς χωρίς να έχει ζητηθεί η γνώμη μας, αλλά πρέπει όμως να προσαρμοστούμε σ’ αυτές.
Μακάρι, πραγματικά να μη χρειαστεί κανένα παιδί να αντιμετωπίσει τέτοια κατάσταση, αν όμως συμβεί, ας έχει στο μυαλό του ότι είναι έφηβος πια, και διαφέρει από ένα μικρό παιδί στην αντίληψη ενός τέτοιου γεγονότος. Δηλαδή, δεν μπορεί να «ξεφύγει» από το γεγονός ή να προσποιηθεί ότι δεν έγινε, οπότε θα βιώσει μία μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων : έντονη ταραχή, απελπισία, λύπηση, ακόμα και θυμός ή απάθεια, όλα είναι φυσιολογικά και ανήκουν στο στάδιο της πρώτης αντίδρασης. Πολλές φορές μπορεί ακόμη και να θυμώσουμε με αυτόν που πέθανε ή τραυματίστηκε βαριά, οδηγώντας μας στην απελπισία και στη μοναξιά! Όσο «παράλογο» κι αν είναι αυτό, έτσι λειτουργούμε ως άνθρωποι, είτε είμαστε έφηβοι είτε ενήλικες, αφού το πένθος είναι προσωπικό για τον καθένα, και κανείς δεν μπορεί να μας πει πώς πρέπει να νιώθουμε. Επίσης, διάφορες λειτουργίες του οργανισμού μπορεί να αλλάξουν, όπως η διάθεση για τροφή ή ύπνο, η όρεξη να συναντάτε κόσμο ή να μένετε μόνοι. Είναι σημαντικό πάντως, αφού περάσει ο πρώτος αιφνιδιασμός, να λάβετε από φίλους και ανθρώπους που αγαπάτε και εκτιμάτε κουράγιο και βοήθεια ώστε να ξαναβρείτε την όρεξή σας για ζωή. Οι φίλοι παίζουν τεράστιο ρόλο σ’ αυτό το νέο ξεκίνημα, ακόμα κι όταν δεν ξέρουν ακριβώς τι να πουν και τι να κάνουν, μας αγαπούν και μας νοιάζονται. Αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο. Είναι συχνό φαινόμενο να πρέπει να αναλάβετε περισσότερες ευθύνες στην οικογένεια, εφόσον ένα άτομο δεν υπάρχει πια ή δεν μπορεί να εξυπηρετεί, κυρίως αν αυτό το άτομο ήταν ο πατέρας ή η μητέρα. Αυτές όμως οι ευθύνες σας δυναμώνουν και σας δημιουργούν μία αίσθηση μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης, ότι δηλαδή τα καταφέρνετε και στα δύσκολα. Σιγά σιγά η επιστροφή στη ρουτίνα θα γίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχάσαμε το αγαπημένο μας πρόσωπο. Αντίθετα υπάρχει στη μνήμη και στην καρδιά μας ζωντανό. Παράλληλα όμως θα δημιουργείται χώρος για να νιώσετε πάλι και άλλα συναισθήματα, ελπίδας, αισιοδοξίας και χαράς. Χωρίς ενοχή, γιατί η ζωή συνεχίζεται.