Η καλή «ψυχολογία», δηλαδή η αποδοχή της κατάστασης και η θετική αντιμετώπιση βοηθούν πάντα. Είναι ιατρικά αποδεδειγμένο ότι η ψυχική διάθεση των ανθρώπων είναι καθοριστικής σημασίας στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος, όσο σοβαρό κι αν είναι. Η αρρώστια δεν είναι κάτι όμορφο, ειδικά στην εφηβική ηλικία, που από μόνη της είναι μία όμορφη αλλά και δύσκολη περίοδος. Ένας άρρωστος έφηβος χρειάζεται να συνεργαστεί με τους γιατρούς του, να πληροφορηθεί για την θεραπεία του και να ακολουθήσει ό,τι του πουν οι ειδικοί. Μερικές φορές η θεραπεία μπορεί να είναι επώδυνη, μεγάλη σε διάρκεια ή να χρειάζεται μεγάλη αυτοπειθαρχία (συνήθως όλα μαζί), αλλά όπως και να’ χει, όταν το σώμα νοσεί οφείλουμε να το σεβαστούμε και να το υποστηρίξουμε ιατρικά με όποιον τρόπο οι ειδικοί θεωρούν καλύτερο.
Σε μια τέτοια περίπτωση ο έφηβος χρειάζεται να σκέφτεται ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία γίνεται για καλό, ότι είναι παροδική και σύντομα το σώμα θα επιστρέψει στους φυσιολογικούς του ρυθμούς. Φροντίζει το σώμα του ώστε να γίνει καλά. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να έχει σωστές πληροφορίες για την ασθένειά του. Σε όλη αυτή την πορεία προς την θεραπεία, ο έφηβος χρειάζεται να γνωρίζει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό αν αισθάνεται θυμό, αδικία, λύπη για τον εαυτό του, ζήλια για τους υγιείς (ειδικά του οικογενειακού περιβάλλοντος, οι οποίοι μπορούν να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους), αντιδραστικότητα. Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό αυτό που περνάει και κανείς δεν πρέπει να το υποτιμάει.
Όμως πέρα από αυτά τα συναισθήματα, η σωματική ασθένεια προκειμένου να θεραπευτεί χρειάζεται και όρεξη για ζωή. Είναι εύκολο η μιζέρια της ασθένειας και η ρουτίνα των νοσοκομείων να παρασύρουν τον έφηβο, γι ‘αυτό και εκείνος χρειάζεται να δείξει ψυχική δύναμη πάνω από όλα αυτά. Η θέληση για ζωή είναι σύμμαχος στην ιατρική θεραπεία. Η θέληση έχει μεγάλη δύναμη σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας, λειτουργεί όμως με θαυμαστό τρόπο και στο σώμα μας. Οι φίλοι και τα ενδιαφέροντα παίζουν και εδώ σημαντικό ρόλο, αφού μπορούν να θυμίσουν στον άρρωστο την ομορφιά της ζωής και να τον απομακρύνουν από συνεχείς θλιβερές σκέψεις. Ένας ασθενής δεν μπορεί να ασχολείται μόνο με την ασθένεια του, είναι απαραίτητο να βγαίνει όσο μπορεί, να έχει χόμπι και να τα διατηρεί όσο του επιτρέπει η θεραπεία του. Να ζει όσο γίνεται πιο ταιριαστά με την ηλικία του, να γελάει (όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες), να τρώει και να κοιμάται σωστά. Και να θέλει το καλύτερο για τον εαυτό του.