Η γονεϊκή αγάπη έχει υμνηθεί (ειδικά η μητρική) και θεωρείται δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, κάτι σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Ωστόσο στην πραγματική ζωή (και όχι στο συννεφάκι των στερεοτύπων) είναι συχνό φαινόμενο ένας γονέας να δυσκολεύεται να συνυπάρξει με το παιδί του. Ευτυχώς όμως, επειδή ως κοινωνία εξελισσόμαστε, δεν αποτελεί πλέον ταμπού να συζητάμε για αυτά τα θέματα. Η σχέση γονέα – παιδιού είναι και αυτή μία σχέση όπως οι υπόλοιπες στενές σχέσεις, και όποια συναισθήματα αναπτύσσονται μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα.
Έτσι, δεν είναι καθόλου απίθανο να μην ταιριάζουν δύο ιδιοσυγκρασίες. Το παιδί διαθέτει και αυτό μία ιδιοσυγκρασία, δεν εξαιρείται από τον κανόνα επειδή είναι μικρό ή επειδή είναι παιδί μας. Και συχνά συμβαίνει, καθώς το παιδί αρχίζει να ξεδιπλώνει τον ψυχισμό του, να συγκρούονται – σιωπηρά ή ηχηρά – δύο προσωπικότητες. Μπορεί να βρίσκουμε το παιδί μας υπερβολικά γκρινιάρικο ή δειλό ή αντικοινωνικό ή άτολμο ή επιθετικό. Μπορεί να το θέλουμε πιο τολμηρό ή πιο έξυπνο. Δεν έχει σημασία τι μπορεί να μας ενοχλεί σ’ αυτό, αλλά χρειάζεται να το αναγνωρίσουμε και να δούμε πρώτα τον εαυτό μας με θάρρος. Μήπως απλά ένα χαρακτηριστικό του παιδιού μας «χτυπάει» μια χορδή μέσα μας; Τα παιδιά μας μπορεί να λειτουργήσουν σας καθρέφτης, αρκεί να θέλουμε να τον κοιτάξουμε κατάματα.
Πολλές φορές, όταν υπάρχουν περισσότερα του ενός παιδιά στην οικογένεια, μπορεί ο ένας γονέας να φέρεται με διαφορετικό τρόπο στο καθένα, να απολαμβάνει περισσότερο ή λιγότερο την παρέα κάθε παιδιού, να συγχωρεί πράγματα στο ένα παιδί τα οποία δικαιολογεί ευκολότερα στο άλλο. Τα παιδιά συχνά μας θυμίζουν δικά μας κομμάτια που προτιμάμε να μην τα βλέπουμε επειδή δεν μας αρέσουν ή αντίθετα, χαρακτηριστικά που τα θαυμάζουμε σε μας και καμαρώνουμε επειδή (νομίζουμε ότι) τα βλέπουμε και στο παιδί μας. Κάπως έτσι μπαίνουν και οι ταμπέλες («…είναι σαν εμένα, τολμηρός», «δεν ξέρω που έμοιασε εγώ δεν τα κάνω αυτά…»)και μετά είναι δύσκολο να βγουν.
Συχνά το πώς βλέπουμε το παιδί μας σχετίζεται με τις προσδοκίες που έχουμε για εκείνο. Οι προσδοκίες είναι εντελώς προσωπικό φαινόμενο στον καθένα. Άλλοι περιμένουν να πάρουν αξία μέσα από όσα πετυχαίνουν τα παιδιά τους (αν, φυσικά, είναι της αρεσκείας τους) και άλλοι μπορεί υποσυνείδητα να ζηλεύουν τα παιδιά τους επειδή έχουν τις ευκαιρίες που εκείνοι δεν είχαν. Όλα δεκτά και φυσιολογικά, αρκεί να τα βλέπουμε καθαρά, ώστε να μην καθηλώνουμε και τις σχέσεις με τα παιδιά μας σε καλούπια χωρίς ουσία. Είναι άσχημο μία τόσο σημαντική σχέση να καταλήγει ανούσια και κοινότυπη.
Τα παιδιά μας είναι αυτό που μπορούν, φροντίζουμε το εκ γενετής δυναμικό τους να το υποστηρίξουμε και να το βελτιώσουμε, αλλά δεν παύουν να είναι αυτόνομες προσωπικότητες, κάποιες φορές διαφορετικές από αυτό που θα θέλαμε. Έχει πολλή μεγάλη διαμορφωτική δύναμη το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά θαυματοποιό δεν είναι. Αυτό χρειάζεται να το βλέπουμε και να το σεβόμαστε. Είναι, άλλωστε βασική αρχή σε κάθε σχέση, να μην «καλουπώνουμε» τον άλλο στα δικά μας μέτρα. Αγάπη χωρίς σεβασμό και ελευθερία δεν νοείται.
Η σχέση με τα παιδιά μας μπορεί να είναι απολαυστική με την έννοια ότι και τα δύο μέρη εξελίσσονται ή μίζερη και ανούσια. Η επιλογή δική μας. Εμείς είμαστε οι ενήλικες που δίνουμε το στίγμα.